بررسی استفاده از نانوسیلیس بر خصوصیات مکانیکی بتن های خودتراکم حاوی الیاف با نگرش ویژه به جذب انرژی

هر چند افزودن الیاف به بتن در رفتار آن قبل از رسیدن به تنش بیشینه تأثیر چندانی ندارد، اما رفتار پس از ترک خوردگی را به شدت تغییر می دهد. این روش در بهبود قابلیت های بتن مانند: چقرمگی، انرژی شکست و مقاومت خمشی مؤثر واقع می شود. از سوی دیگر، نانوذرات سیلیس به دلیل داشتن فعالیت شدید پوزولانی و خاصیت پُرکنندگی بسیار مناسب توانسته اند با کاربرد در مصالح پایه ی سیمانی، ساختار آنها را به شدت بهبود بخشند و باعث تقویت ناحیه ی تماس الیاف با ماتریس سیمان می شوند. لذا در این مطالعه، اثر توأم نانوسیلیس و الیاف های مختلف )فلزی، پلی پروپیلن، شیشه( در چقرمگی، انرژی شکست و مقاومت خمشی و رئولوژی )l-b o x، جریان اسلامپ، $t_{50}$( بتن خودتراکم بررسی شده است. بدین منظور ۴۰ طرح اختلاط شامل ۴ سری، به ترتیب حاوی نانوسیلیس به مقدار ۰، ۲، ۴ و ۶ درصد وزنی سیمان، به صورت جایگزین با سیمان مورد استفاده قرار گرفته است. هر سری از این مجموعه شامل ۳ نوع الیاف )فلزی: ۰٫۲، ۰٫۳ و ۰٫۵ درصد حجمی و پلی پروپیلن: ۰٫۱، ۰٫۱۵ و ۰٫۲ درصد حجمی و شیشه: ۰٫۱۵، ۰٫۲ و ۰٫۳ درصد حجمی( مورد آزمایش و مقایسه قرار گرفته است. بررسی نتایج حاصل از این مطالعه نشان داده است که حضور توأم الیاف و درصد بهینه ی نانوسیلیس موجب بهبود قابلیت های چقرمگی، انرژی شکست و مقاومت خمشی بتن s c c می شود.